Türkiye’de 1926 yılında Uşak ve Alpullu Şeker Fabrikalarının işletmeye açılmasıyla kurulan Şeker Sanayinin geliştirilmesini sağlamak ve geleceğini garantiye almak için 1932 yılında Uşak’ta “Deneme ve Haşere Laboratuvarları” adı altında Şeker Enstitüsü’nün ilk temeli atılmıştır. 1935 yılında mevcut 4 şeker fabrikasının “Türkiye Şeker Fabrikaları A.Ş.” olarak birleşmesi ile artan ihtiyacı karşılamak üzere Uşak’tan Eskişehir’e taşınmıştır. Şeker Enstitüsünün çekirdeğini oluşturan bu faaliyetlerde, Alman Ziraat Mühendisi M. Moeller ve Dr. P. Steiner ile Afif Gediz gibi değerli bir çok Türk personelin katkıları olmuştur. Bu katkılar, 1951 yılına kadar sanayimizin gelişmesine paralel şekilde artarak devam etmiştir. 1951 yılında yurt dışında konularında eğitimlerini tamamlayarak yurda dönen elemanlarla takviye edilen Deneme, Entomoloji, Fitapatoloji, Nematoloji, Toprak Etüd ve Zirai Kimya şubeleri “Zirai Araştırma Laboratuvarları” adı altında çalışmalarını başarıyla sürdürmüştür.
Ülkemizde şeker sanayiinin gelişmesi ve fabrika sayısının 10’un üzerine çıkmasıyla, fabrikasyonda çıkan problemleri çözmek ve teknolojik gelişmeleri izlemek ve uygulamak için 1953 yılında Haydar Nouruzhan’ın başkanlığında Şeker Enstitüsünün Teknolojik Araştırmalar Müdürlüğü’nün çekirdeğini oluşturan “Teknolojik Araştırma Laboratuvarı” kurulmuştur.
1953 yılından sonra, yeni şeker fabrikalarının kurulması ile şeker sanayi tüm yurt sathına yayılmış ve buna bağlı olarak araştırma organları da, yeniden yapılanarak 1959 yılında Zirai ve Teknolojik Araştırma Bölümleri “Şeker Enstitüsü” adı altında birleştirilmiştir.
Şeker Enstitüsü, 1965 yılında, Genel Müdürlüğün Ankara’da bulunması ve merkez olması nedeni ile Ankara’ya taşınarak “Şeker Pancarı Araştırma Enstitüsü” ve “Şeker Teknolojisi Araştırma Enstitüsü” olarak iki ayrı enstitü haline dönüştürülmüştür. Ancak bu iki enstitü daha iyi organize olması için 1967 yılında tekrar “Şeker Enstitüsü” adı ile bir çatı altında birleştirilmiş ve halen bu statüde çalışmalarını sürdürmektedir.
Şeker Enstitüsü Kurucuları (M.Moeller, Afif Gediz ve Dr.P.Steiner)
